Zondagavond.

Ik heb mijn zoon naar het station gebracht, loop de keuken in, zie mijn volle aanrecht en op dat moment bedenk ik me: ‘Wat gebeurde hier, hoe komt dit eigenlijk?’ 
We hebben zojuist met 7-en geborreld en gegeten. Manlief is met collega’s skiën en was de enige die ontbrak. Mijn kinderen zijn jongvolwassen maar ik sta hier nu alleen voor de puinhoop die achter is gebleven. 
Begrijp me niet verkeerd. Juist ík geniet het hardst van dit soort avonden dus je hoort me zeker niet klagen. Tijdens het opruimen mijmer ik nog een beetje na en dat is helemaal oké voor mij. Ik verwijt ze niets. Integendeel. Ze hebben allemaal hun steentje bijgedragen. De oudste is nog een boodschap bij gaan halen toen opeens bleek dat we niet met 4 maar met 7 zouden eten. Terwijl ik stond te koken heeft de ander de borrelhappen klaargemaakt, iemand de tafel gedekt en de kat heeft eten gekregen. Mijn zoon heeft de drank verzorgt en ze hebben de tafel mee afgeruimd. Je zou denken dat er voor mij niets meer overbleef..;-)

Mijn schoonzoon, ondernemer, loopt voorbij en ik zeg: “Herken jij dit? Dat iedereen zijn deel gedaan heeft en er toch nog zoveel overblijft voor jou?”

“Jazeker, regelmatig! Mijn mensen doen veel en leveren goed werk, maar op een gegeven moment gaan ze toch echt naar huis. En dat snap ik!”

Nou, dat dus!